اشعار

عــلـم الـهـی بـه زمـیـن آمـده            راوی و عــلامــۀ دیـن آمــده

حـضرت بـاقـر الـعـلـومِ خـدا            بـهـر نـجـات مـسـلـمـین آمـده

بـوی خـوش وارث دین آمـده            عـزیـز زیـن الـعـابـدین آمـده

مژده دهـید به شیـعـیان عـلی            نـتـیـجـۀ حـبـلُ الـمـتـیـن آمـده

چهرۀ او چهرۀ پیـغـمبر است            گفتۀ او حرف دل حیدر است

بی‌مثل است بی‌مثل است علم او            علم علی علم نبی از بر است

سـیـنـۀ او بـوی خـدا می‌دهـد            هر سخـنـش نـشانه‌ها می‌دهد

کن طلبش زین شب میلاد او            چونکه بـرات کـربلا می‌دهـد

تا روی به کـشتی نجات آوردیم            امیـد به سـاحـل نـجـات آوردیـم
در روز ولادت امــام بـــاقــــر            ما هدیه برایش صلوات آوردیم

✦✦✦✦✦✦
امروز که عرشیان برانگیخته‌اند            بر عرش بلور نـور آویخـتـه‌اند
در مقدم باقر العلوم از فردوس            یک باغ گل محمدی ریخـتـه‌اند
✦✦✦✦✦✦
با عطر تو گل شوق شکفتن دارد            سرمستی و میل از تو گفتن دارد
ای باقر علم نبوی در شب عـید            این دل هوس مدینه رفـتن دارد

شهر مدیـنه غـرق شـادى بود آن شب            آکـنـده از بـانـگ مـنـادى بود آن شب
آن شب شفـق آئـینه‌دار لطـف حق بود            چـشـم انـتـظار جـلـوۀ نص عـلـق بود

آن شب قلم، شمشیر خود را تیز می‌کرد            پـیـمـانـه انـدیـشـه را لـبـریـز می‌کـرد
آن شب مـنادى داد عـدل و داد می‌زد            بـیـن زمـیـن و آسـمـان فـریـاد مـی‌زد
کاى اهل عـالـم قـلـب عالم منجلى شد            نـام مـحــمّـد  زنـده از نـام عــلـى شـد
ماه رجـب را عزم جولان ساز گردید            یعـنى گـره از کار رجعـت باز گردید
بــایـد زمـــان آئــیــنـه‌دار راز گــردد            درهـاى رحـمت بر رخ ما بـاز گردید
بـاید سـحـر شـعـر طلوع فـجـر خواند            بـهـر سـپــیـده، آیـه‌هـاى قـدر خــوانـد
اینـک شـکـوه عـلـم را تـفـسـیـر بـایـد            کـلـک قـضا را قـدرت تـحـریـر بـایـد
آلالـه بـایـد بــاده، در پـیـمـانـه ریــزد            گـل واژه‌هـا در مـقـدم جـانـانـه ریــزد
کامشب شب مرگ غم و وقت سرور است            هـنـگـامـۀ آزادى و مـیـلاد نـور است
جولان جشن پنجـمین مولاست امشب            عـید عـلـوم کل ما فـیـهـاسـت امـشـب
امشب شب پـیدایش بحر العـلـوم است            آکنده از شور و شعف، قلب عموم است
خورشید علم از شهر یثرب سر زد امشب            ارض و سما، فریاد شادى بر زد امشب
ماه جـمـادى عـزم رفـتـن سـاز کـرده            دریـاى هـسـتـى را سـرا پـا نـاز کرده
آئـیـنـه‌دار نـهـضت فـرداسـت امـشـب            میـلاد پیک روز عـاشـوراست امشب
هـنگـامـۀ شـادى زین الـعـابـدین است            مـیـلاد مـسـعـود امام پـنـجـمـیـن است
آمد به دنیـا آنکه نـامـش جـاودانى ست            روشـنـگـر آئـیـن و راه زنـدگـانى ست
آمـد بـه دنـیـا مـظـهـر یـکـتـاپـرسـتـى            احـیـاگـر دیـن خـدا در مُـلـک هـسـتى
آمد بـه دنـیـا تـشـنـۀ جام مـحـمد (ص)            همفکر و هم‌آئین و همنام محمد (ص)
از کـوشـش او دین حـق پـایـنده گردد            از دانش او عـلـم و دانش زنـده گردد
احمد به وصفـش با على تـفـسیر گوید            زهـرا ز یـمن مـقـدمش تـکـبـیر گـوید

صحبت از عاشقی و عشق جگر می‌خواهد            دم زدن از لب معشوق شِکر می‌خواهد

بال در بال مَلِک دور مَلَک چرخ زدن            نظر حضرت حق، همّت پَر می‌خواهد

به هـواخواهی از یـار، عـلـمدار شدن            سینه‌ای همچو ابالفضل سپر می‌خواهد
آسـمان مـوهـبـتـی باز فـرسـتاد زمـین            صید این موهبت ای دوست هنر می‌خواهد
نیست معلوم حسن باز نوه خواسته است            یا دل حضرت سجاد پـسر می‌خـواهد
دامـن فـاطـمـه‌ای بـاز قـمـربــار شـده
عـلـی دوم زهـراسـت، پـسـردار شـده
پـسـری آمده هـمـنـام رسـول دو سـرا            احـمـد دوّمی از نـسـل عـلـی و زهـرا
آمـده تـا کـه به اسـلام اصـالـت بـدهـد            آمـده تـا کـه بـود پـرچـم دین پـابـرجـا
خاک می‌خورد علوم نبوی روی زمین            آمـده تـا کـه تـکـانـی بـدهــد دنــیـا را
کیست او، آنکه بفرمود نبی در وصفش            بـاقـرالـعـلـم نـبـیـیّـن و به «اَیٍّ بقرا»
شیعه شد زنده به هر جـملۀ قال الباقر            شیـعـه بـاقـی است به ابـقـای کـلام آقا
آمـده روشـنـی چـشـم رســول ثـقـلـیـن
نوۀ مشـتـرک و وارث خـون حَـسَنـین

هـلال ماه رجب! نـاز کن بـه ماه تمام            ز یـازده مـه دیگـر تو را سـلام سلام
سـلام بر تـو که در دامن تـو مـی‌تـابد            فـروغ حُسن خدا از جـمـال چار امام

ولادت دو مــحـمـد، ولادت دو عــلـی            کدام ماه، چنینش سعادت است و مقام؟
چه ماه ‌روح‌فزایی که درنخستین شب            امـام پــنـجـم مـا شـد ولادتـش اعــلام
خدا به فاطمه بنـت حَسَن گـلی بخشـید            که عطر باغِ حسینی از او رسد به مشام
امـام بـــاقـــر یــعــنــی مــحــمــد دوم            امـام بـاقـر پـنـجـم وصـی خـیـرالانـام
امـام بـاقــر یـعـنـی حــقـیـقـت قـــرآن            امــام بــاقـر یـعــنـی تــمـامـی اســلام
امام بـاقـر یعنی بـهـشت هشت بهشت            امـام بـاقـر یـعـنـی نظـامِ هـفـت نظـام
امام بـاقـر یـعـنـی امام عـلـم و عـمـل            امام بـاقـر یعـنی رسول خـون و قـیام
مگـر امـام چـهـارم مـدد کـنـد، ورنـه            که‌ راست زهره که در مدح او کند اقدام؟
زجان ودل ملک و جن و انس و حور اینجا            نـفـس بـه دوسـتـیِ او بـرآورنـد مــدام
اگر از او نستانند جام در صف حشر            می حلال بهشتی بـه انـبـیـاست حـرام
به زائران حـریـمش در آفـتـاب بـقـیع            پـر مــلائـکـه گـردیـده حـلّــۀ احـــرام
ز تـشـنگی جگرم شعله می‌کشد ساقی            بیا شـراب مـحـبّـت مرا بریـز به کـام
به غیر بغض عدویش ره نجاتی نیست            به جز به دوستی‌اش دل نمی‌شود آرام
عجـیـب نیست اگـر در تمـام حـادثه‌ها            شود به امر غلامش سمند گردون، رام
به یک اشارۀ او عالمی «زراره» شوند            به یک نظارۀ او خلق، می‌شوند «هشام»
ستانده ‌روح، ز گفتار روح بخشش، روح            گرفـته علم، زلب‌های جانفـزایش کـام
مگو درِحرمش بسته روز و شب، که زعرش            پی زیارت قبـرش مـلک شـوند اعزام
نگو چراغ ندارد ببین که هر شب، ماه            چگونه از حـرمش نـور می‌سـتاند وام
کمال اوست به چرخ کمال، اوج کمال            کلام اوست بـه کلّ عـلـوم، جان کـلام
پناه بُرده بـه درگاه او صغـیر و کبـیر            شفا گرفته زخاک درش ‌خواص‌ و عوام
هـنـوز پـای بـه مُـلک وجـود نـنـهـاده            سـلام داده مـحـمـد بـه آن امـام هـمـام
چهار ساله خروشید آن چنان بـه یزید            که شد به دیده او شام، تیره‌تر از شام
بـه شاهی دو جهـان ناز می‌کند "میثم"            اگـر غلامِ درش خـوانـدش غلام غلام

اوّلِ ماهِ رجـب، شـوکـت‌مـان پـایـنـده            بـا قـدوم تـو شـده دولـت‌مـان پـایـنـده

روزِ میلاد تو نعمت همه جا گـسترده            و پس ازین شده است نعمت‌مان پاینده

پـنـجـمـین آیـۀ تـوحـیـد عـجـب آقـایی            بـا کـلامِ تـو شـده عـزّت‌مـان پـایـنـده

باقری، بـحـرِ شکافـنـدۀ عـلمی نوری            در پـنـاهـت هـمۀ قـیـمـت‌مـان پایـنـده

»پنجمین بیت به انفاسِ شما می‌بالد«
 »بر تو واللّه که خـتم النجـبا می‌بالد«

آمـدی آمـدنت عـشرتِ ما کـامل کـرد            نـَفَـسِ قـدسیِ تو هـیـبتِ ما کامل کرد

بـاقـر عــلـمِ نـبــوّت چـقــدر مـوّاجـی            گفته‌های تو همه صحبتِ ما کامل کرد

رو به تو مثل گدا زار و پریشان بودیم            کرم و بخششِ تو حیرتِ ما کامل کرد

ما کجـا گـفـتـنِ از مـدح و ثـنـایت آقا            آمـدی آمـدنت مـدحـتِ ما کـامـل کرد

پنجمین بیت بنامِ تو رقم خواهد خورد
»هرچه جرم است به دستِ تو قلم خواهد خورد«

مـطلعِ ماهِ رجب از کرمت لطفی کن            از همان سفرۀ پُر از نِعمَت لطفی کن

نامه‌ام پُر شده از جرم و خطا مولا جان            حضرت مهر و وفا با قلمت لطفی کن

مثل یک مُرده‌ای افـتاده‌ام از پا بـنگر            ای مسیحایِ محمّد به دمت لطـفی کن

گرچه در خاکِ بقیع قبر و‌ مزارت خاکی ست            بهـر دیـدارِ حـریم حـرمت لطـفی کن

»پنجمین بیت به شوقِ تو‌ صفا می‌یابد«
»شیعه با حرف و حدیث تو بقا می‌یابد«

روشن‌تر است این پسر از ماه صورتش            گردن کشیده ماه خودش هم به رویتش

ماه رجب به مـاه عـرب چـشم دوخـته            معـلول خیـره ست به دقت به عـلـتـش

مــاه تـــمــام اول مــاه رجـب رســیـد            قـد قـامت الصلـوة به قد و به قامـتـش

شـد اولـیـن مـحـمـد بـعـد از پــیــامـبر            آمـد ز دسـت‌هـای عـلـی هـم نـبـوتـش

چون آفتاب، وقت طلوع و غروب خویش            عمری نشسته کوه دو زانو به خدمتش

پلکش دلیل روز و شب است و به این دلیل            باید که کوک کرد زمان را به ساعتش

در آفتاب ظهر، زمین سایه‌اش کم است            خاص است قهر حجّت و عام است رحمتش

از شرق تا به غرب جهان،نه بزرگتر            قـلب من و تو است حـدود حکـومتـش

قارون اگر شود همۀ عمر چون گداست            در محـضر تو هرکه بنازد به ثروتش

این سو پدربزرگ حسن آن طرف حسین            باید که غبطه خورد به شکل سیادتش

بـوده عـلـی اگرچه پـسرخـوانـدۀ نـبی            گـشـتـه مـحـمـد اِبْنِ عـلـی بـا ولادتـش

دائیش قاسم است و رقیه ست عمه‌اش            از این مسیر رفـته به زهـرا شباهـتش

هـمـبـازی رقـیــه و دلــواپـس عــمــو            شد شرح روضه مـدت عـمر امامتـش

در ظاهرش گرفتن مجـلس برای عـلم            در اصل شرح روضه فقط بوده علتش

تا روضـۀ حـسیـن شود زنـده نُـه امام            مسمـوم هم شـوند می‌ارزد به قیـمتـش

مدیـنه منـتظـر رحـمـتی فـراوان است            دل کـویـری ما مـستـحـق بـاران است
دلی به بار نشسته در این طلیـعۀ نـور            که در هوای کسی تا همیشه حیران است

بهار جلوه‌ای از صبح اول رجب است            رسیـده آن که دوای دل پـریشان است
رسیده است و دلم زنده می‌شود با عشق            تلاطمی‌ست که لبخند چشمه ساران است
محـمـد بن عـلـی، باقـرالـعـلـوم جهـان            همان فرشته که الگوی هرچه انسان است
به دور شمع پُـر از نـور مکـتب مولا            طپش طپش دل ما تا همیشه پروانه ست

فـروغ انـجـمـنـی یا محـمـد بن عـلـی!
حـسیـنی و حـسنی یا محـمـد بن علی!

صـلابت عـلـوی در نگـاهـتان جـاری            تویی که جـلـوۀ زیـبای فـاطـمی داری
رسـیـده از تو احـادیث کـامـلاً مـتـقـن            شکوه علمی و سر خطّ هر چه اخباری
حضور جهـل به پایان رسید وقتی که            تو آمـدی به زمین با خـروش بـیداری
سلام گرم نـبی را به محـضرت آورد            صحـابـۀ نـبوی «جابـر بن انصاری»
نمی‌رسد به شـناسـایی تو قـوّت عـقـل            تویی همانکه فراتر ز هر چه پـنداری
بگو که می‌رسم از فرش تا به عرش بقیع            به الـتـمـاس دل من فـقط بگو «آری»

بها گـرفـتـه تـعـالـیـم شـیـعـه بـا یـادت
مـن و حــوالـۀ عـیـدی روز مـیــلادت

جـواب این هـمه آوای ربـنـا با توست            اجابت نـفـس هـر دعـای مـا با توست
محبتی که تو داری قـدم قـدم با ماست            حـوائـج هـمـۀ بـی‌قـرارهـا بـا تـوسـت
همیشه گریه به عشق نگاهتان با ماست            همیشه پاسخ این بغض بی‌صدا با توست
گدایی از تو در این خانۀ کرم با ماست            جواب خواهش هر شخص بینوا با توست
شبـیه شمع برای تو سوخـتن با ماست            بـقـیـع بردن هر فـرد مبـتـلا با توست
حسین گفتن و با گریه سر شدن با ماست            جـواز دیـدن ایـوان کـربـلا بـا تـوست

دلم پریده ز سینه به سمت شش گوشه
مرا ببر ز مدیـنه به سمت شش گوشه

از قـرص ماه چهـرۀ تو آفـتاب ریخت            تا آسمان چـشم گـشودی شهاب ریخت

روزی که آمـدی به گـمانم، ز آسـمان            جـای نـزول آیـۀ بـاران شراب ریخت

وقتی که آمدی به زمین، پشت پای تو            گویا که جبرییل ز چشمش گلاب ریخت

خاک قـدوم خـادم تو طـوطـیای چـشم            روی سر عدوی تو باید عذاب ریخت

تو پـای درس مـکـتب سـجـاد بـوده‌ای            از هر کلام درس تو صدها کتاب ریخت

هرکس که شیعه است یقین مذهبی ز توست

حتی رئیس مکتبمان مکـتبی ز توست

ذرّه به لطف چشم تو خورشید می‌شود            گرد و غـبار، زهـره و ناهـید می‌شود

هر نا امـیدی از طـرف خـلق می‌رسد            در بـارگـاه قــدس تـو امـیـد مـی‌شــود

خوشبخت آن کسی ست که در سایۀ شماست            چون که فـنای راه تو، جـاوید می‌شود

چـشمان تو به گـبـر بـیفـتد بدون شک            از عــارفـان خـطّـۀ تـوحـیـد مـی‌شـود

وقتی که جاری است به لب اسم اعظمت            از دل به غـیر یـاد تو تـبعـیـد می‌شود

من در رکـاب غـیر تو زانـو نـمی‌زنم

غیر از شما به هیچ کسی رو نمی‌زنم

تـو پـنـجـمـین نـتـیـجـۀ نـخـل امـامـتـی            تو هـفـتـمـین سفـیـنۀ دریـای عـصمتی

آئــیـنــۀ تـمـام نــمـای حـسـیـنـی و ...            مثـل پـدربـزرگ خودت با صـلابـتـی

خود را به خادمان تو منصوب می‌کند            هر آنکـسی که داشته یک جـو لیاقـتی

ایـنـگـونـه نیـست قـاعـدۀ انـتـخـاب‌هـا            از دامن تو هـر که بگـیـرد به راحتی

روز ولادت تـو شـب آرزوی مـاسـت            مـن آرزو بـه دل شــده‌ام از زیـارتـی

ای پنجـمـین شمایـل مولا خوش آمدی

هـم بازی رقـیه، به دنـیـا خوش آمدی

از خـاطـرات آن سـفـر پُـر بـلا بـگـو            هـم بـازی رقـیــه تـو از کـربـلا بـگو

در آن غروب بهت گرفـته چه دیده‌ای            از اضطـراب دخـتـر خـیرالنـسـا بگو

هم سن و سال‌های تو در خیمه سوختند            از گـوشـواره‌هـای هـمان بچـه‌هـا بگو

پـای بـرهـنـه روی مغـیـلان دویـده‌اید            مقـتـل بخـوان و اندکی از ماجـرا بگو

گر چه مکـدّریـد از آن مجـلس شراب            از داستان آن سـر و طـشت طـلا بگو

بـر شـانـه بـار داغ بـلا را کـشـیـده‌ای

از خیزران و آن لب و دندان چه دیده‌ای

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـتـه‌اند دوبـاره مـرا گـدای مدیـنـه

گـرفـتـه است بهـانه دلـم بـرای مـدینه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

کـبـوتـر دل من تا بـقـیـع گـشـته مسـافـر

سلام مقـصد پنجـم! سلام حـضرت باقـر

نبود این دل ما حـیدری اگر تو نبودی            نبـود روزی ما نوکری اگر تو نبودی

نداشت دین خدا لشکری اگر تو نبودی            نداشت جسم تشیّع سری اگر تو نبودی

بزرگ و کوچک ما زیر دین راه نجاتت

غـلام حـیـدر و زهـرا شدیم با زحـماتت

تویی همان که پیمبر رسانده است سلامت            تویی که درک خلایق نمی‌رسد به مقامت

شبیه زینب کبری حماسه داشت کلامت            شده است منبر روضه حیات بخش ز نامت

همیشه کرده حدیث تو گرم روضۀ ما را

نـتـیجـه‌های تـلاش تـوأیـم و صادقـت آقا

امام پـنجـم عـالـم، امـیـد پـنـج تـنی تو            بزرگ تر ز تـمـام تـصورات مـنی تو

فـدای عزم بلندت، امام بت شکـنی تو            خودت بگو بنویسم حسین یا حسنی تو

تویی که وارث جـمع فـضائـل حسنـیـنی

امــام امــتـی و مــیــوۀ دل حـسـنـیــنــی

همیشه مثل حسن بود عادت تو کرامت            زبانزد است در عالم همیشه جود و عطایت

بزرگواری و دارد فقیر پیش تو حرمت            و در مرام شما نیست دین به غیر محبت

تو و کرم، تو و بخشش، تو و عطای فراوان

همیشه لطف تو آقا شده است شامل مهمان

تویی که حاصل عمرت همه معارف دین است            به زیر پرچمت آقا کسی که سایه نشین است

به دست او رگ خواب همه زمان و زمین است            بقیع بی‌حرمت هم بهشت اهل یقین است

به رغـم خـواستۀ مـنکـران اصل ولایت

حـرم نـداشـتـنـت هم نکرد کم ز مقـامت

تو یادگـار شهـید غـروب حـادثـه‌هایی            تو در تـمامی حـالات، یـاد کـربـبلایی

ز کودکـیت تو دلـتـنگ سیدالـشهـدایی            تـو داغــدار امــامِ مُــرَمِّــلٌ بِـدِمــایـی

چهار سالگی‌ات را نمی‌بری دمی از یاد

رقیه بین خرابه جلوی چشم تو جان داد

شب است و باز، مبارک شبی است؛ ای ساقی            کلید میکده در دست کیست، ای ساقی

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی            بخواه جام و شرابی به خـاک آدم ریز

به کـام شیعـۀ زین العـباد، زمـزم ریـز

خدا به شهر مدیـنه، دوباره عـزّت داد            به سفـرۀ دل شیعـه، عجیب برکت داد

و نور فاطمه را پنج دفعه، حرکت داد            تمام شـوکـت و عـزّت، نـزول فرموده

امــام بــاقــر امـت، نــزول فــرمــوده

شکست پوزۀ شیطان، فرشته غالب شد            گدای نان شب، اینبار؛ گنج صاحب شد

به خاک خانه سجاد، سجده واجب شد            ملائکه، همه از عـرش؛ سوی سجادند

پیـمبران، هـمه تبـریک گوی سجـادند

ز شاه راه نـبوت، مسیـر و جـادۀ وحی            رسیده کـودک قـرآن، امـام زادۀ وحی

محمد بن عـلـی، پـنجـمین نـوادۀ وحـی            نـبـود روی زمیـن، بـی‌امـام‌ها؛ دیـنـی

بدون باقر و صادق، چه دین و آیینی؟!

خـبـر دهـیـد کـه آمـد تـجــسّـمِ کـوثــر            بگو به شیعه: « فصلّ لِرَبِّکَ وَ أنحَر»

به خصم حضرت حیدر، بگو:«هُوَالاَبتَر»            کــلام آل پـیـمـبـر، کـلام اسـلام اسـت

و «قال باقـر» شیعـه تمام اسلام است

حدیث از لب لعلش، شنیدنی است فقط            روایت از پسر وحی گفتنی است، فقط

درون مدرسه‌اش، درس خواندنی است؛ فقط            از این ذوات مقدس، حصول علم نکوست

درون مکتب باقر، " کلیم" دانشجوست

به لطف حضرت باقر، علوم؛ احیا شد            مـعـارف از کـرم او به قـدر دریـا شد

تشیّع از کمک و دستگـیری‌اش، پا شد            چـقدر مـزرعۀ حـوزه‌هاش، پُـر بـارند

هزار قاضی و بهجت به او بدهکارند

خـدا کـند که من امسال، زائرش باشم            به کـوری سلـفـی ها، مـسافـرش بـاشم

به اعتکـاف حریمش، مجـاورش باشم            بـقــیـع؛ تـربـت بـاقـر، دل پُـری دارد

نه شمعی و نه چراغی، نه زائری دارد

 به یاد کودکی او، بگـو: سلام حسین!            «سلام جدّ غـریبم، سلام، امام حسین!

تو رفتی و چه کشیدند، عمه‌هام، حسین!            سلام زینب و نجـمه، سکـینه و کـلـثوم

سـلام عـمه، سه ساله؛ رقـیـۀ معصوم

ساقـی و جـام هر دو خندانند            بر شـراب طـهـور مهـمـانـند

ظلمت و تیرگی روند از یاد            آسـمـان و زمیـن چـراغـانـند

بر جـمـالش فـرشته‌های خـدا            یکـسره اِن یکـاد می‌خـوانـند

مـادرش چـشـم بر نـمـی‌دارد            لحظه‌ای زان جـمال بی‌مانند

مِهر و مه هم ز شرم ماه علی            سر فـرو بُرده در گـریـبـانند

عـالِـمـان جهـان، هـمه او را            صاحبِ هر چه علم می‌دانند

نـور تابـان عـشق شد ظاهـر

چـشم حق تا ابد بر او ناظـر

هرچه فرشی ز قدر او حیران            هرچه عرشی به خدمتش حاضر

هر نگاهی به سمت او خیره            هر زبانی به وصف او قاصر

او به هر عـلم و علـتی عـالم            او به هر غیر ممکـنی قـادر

کیست آنکس که وصف او این است            شـمـع جـانـهـا مـحـمـدِ بـاقـر

نـور تابـان عـشق شد ظاهـر

چـشم حق تا ابد بر او ناظـر

بـحـر عـلـم تو رونـق اسـلام            پنجمین رهبر و ولیّ و امـام

قـدسیـانـنـد از سـما به زمیـن            بهـر پـابـوسیـت روانـه مـدام

ای دل آرام حـضـرت زهـرا            اولیـا هم به محضر تو غـلام

هر کجـا نـام نـامیـت بـبـرنـد            بوی فردوس می‌رسد به مشام

ای که بـر تو، تـوسـط جـابـر            خـاتم الانـبـیـا رسانـده سـلام

نـور تابـان عـشق شد ظاهـر

چـشم حق تا ابد بر او ناظـر

پخش سبک

بیایید بـازم عاشقـا به باده لب بزنیم            لب به شراب و میِ ماه رجب بزنیم

باید واسه گدایی دستای خالی مونو            بـه دامـن پـسـر شـاه عـرب بـزنـیـم

آمد از راه مسافـر            گل زهـرایی باقـر

بگـید امشب به آقا            ما مُریدیم و چاكر

مددی یابن زهرا

**********

ماه رجب آمد و سیـنه قـلـندری شد            شیعه خمار می و شراب كوثری شد

سیزده شب دیگه حق از كعبه سر میزنه            بوی علی میاد و باز دلا حیدری شد

وقت هر آرزو شد            موسم ذكر هو شد

عیدی امشب زیاده            علی اكبر عمو شد

مددی یابن زهرا

پخش سبک                                       (به سبك السلام ای خاتم)

تو ولی کـبـریایی نـور چـشم مصطـفایی           میـوۀ قـلب حـسین و تو عـزیز مجـتـبایی

مدیـنه با صفا،‌ شده از مـقـدمت           بده عیدی بما، ز لطف و مرحمت

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲)

*********************

جـلـوۀ نـور خــدایـی قـبـلـۀ اهـل ولایـی           تو شکافندۀ علم‌ها هـفتمین معصوم مایی

امید عـالمـین، عـلی را نور عین           عزیز مجـتـبی، گـل بـاغ حسین

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲)

*********************

شکر خدا می‌کنم من که شدم مهمان کویت           تو امام پنجم هستی دست ما مولا به سویت

تـویی نـور دلـم ، تـمام حـاصلـم           به جان مـادرت، نما حل مشکلم

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲)

*********************

در شب میلادت ای گل این دلم رفته بقیعت           به فـدای قـبر خـاکیِّ تو و قـدر رفـیعـت

دلم گردیده آب، بُوَد قبرت خراب           چـنان جـد و پـدر، میـان آفـتـاب

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲)

*********************

مهدی زهرا کجایی این دلم کرده هوایت           کی شود مولا بیایی جان من گردد فدایت

گل پیغمبری،‌ تو یابن العسکری           به خلق این جهان،‌ پناه و یاوری

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲)

پخش سبک

نور الله و الصمد شد جلوه گر از عرش اعلا           از وجـود او خـدای لَـم یَـزل مَـنَّ عَـلَـینا

ز یمن مقـدمش، جهانی شد رفـیع           دلم پَـر می‌زند، سوی خاک بقـیع

امام باقـر مدد؛ امام باقر مدد؛ امام باقـر مدد

ربِ صلِ علی محمد، محمدٍ و آلِ محمد (۴)

***************************

زادۀ مـدیـنۀ عـلـم و شکـافـندۀ عـلم است           بـنـدۀ رب عـلـیـم و آفـریـنـنـدۀ علم است

مدینه گل فشان، ز عِطر و بوی او           علی ابن الحسین، ببوسد روی او

امام باقـر مدد؛ امام باقر مدد؛ امام باقـر مدد

ربِ صلِ علی محمد، محمدٍ و آلِ محمد (۴)

***************************

از رسول خاتم آورده تهـیّت بر تو جابر           ربـنـا صلِ عـلـی سَیـدنا حـضرت بـاقـر

محبت بر تو دین، محمد بر تو نام           ز ما بر تو درود، ز ما بر تو سلام

امام باقـر مدد؛ امام باقر مدد؛ امام باقـر مدد

ربِ صلِ علی محمد، محمدٍ و آلِ محمد (۴)

پخش سبک

به حقّ یا ربّ و، یا بـاطن و ظاهر            یا مـولا أدرکـنی، یا حضرتِ بـاقـر

می‌کنم زمزمه خوش آمدی            دلبـر ما همه خوش آمدی

یوسف فاطمه خوش آمدی، سیّدی

سیّدی ای عزیز فاطمه * سیّدی ای عزیز فاطمه * سیّدی ای عزیز فاطمه * سیدی

**************************************************

هر آنچه گویم از، مقام تو هیچ است            نُطق فلک پیش، کلام تو هیچ است

هستی‌ام به فدای روی تو            من کیم عـبد عبد کوی تو

زنـده‌ام ز مِیِ سبـوی تو، سیّدی

سیّدی ای عزیز فاطمه * سیّدی ای عزیز فاطمه * سیّدی ای عزیز فاطمه * سیدی

**************************************************

مــژدۀ مـیــلادت، رسـیــده از بــالا            ای هفتمین معصوم، نور دل زهـرا

بـاقـر عـلـم کُـلّ عــالـمـی            تشنه را کوثری و زمزمی

رحمت و کـرم مجـسمی، سیّدی 

سیّدی ای عزیز فاطمه * سیّدی ای عزیز فاطمه * سیّدی ای عزیز فاطمه * سیدی

پخش سبک

دل زعطای فاطمه، به عرش حق مجاور است           جشن خوش ولادتِ، آقا امام باقـر است

باقر علم عالمین یا مولا ** به مصطفی نور دو عین یا مولا ** یوسف یوسف حسین یا مولا

ای گـل زهـرا و حـیـدر (۳) مــولا یـا بـاقـر الـعـلـوم

*********************************

ز رشتـۀ ولای او، جـدا نـمی‌شوم دمـی           مدیـنـه از قدوم او، فخر کند به عـالمی

آن گل نازنین ما خوش آمد ** دلبر بی‌قرین ما خوش آمد ** امام پنجمین ما خوش آمد

ای گـل زهـرا و حـیـدر (۳) مــولا یـا بـاقـر الـعـلـوم

*********************************

به مهر تو به عشق تو، سرشته شد آب و گِلم           عـنایتی که عاقـبت، مـدیـنه‌ای شود دلم

ز علم خود به ما عطا کن آقا ** درد دلـم بـیـا دوا کـن آقا ** قـسمت ما کرببلا کن آقا

ای گـل زهـرا و حـیـدر (۳) مــولا یـا بـاقـر الـعـلـوم

پخش سبک

بـاقــر آل عـبـا، نـاطـق وحـی خــدا            روشنیِ دو سـرا، ای دل و دلـبر ما

نور دو عین مولا            جان حسین مولا

سبـط نـبـی مولا            ذکـر لـبـی مـولا

یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر

*****************************************

دست تو بر سر ما، حُبّ تو در گِلِ ما            مدح تو بر لب ما، عشق تو در دلِ ما

دلـبــر مـا مــولا            سَـرورِ مـا مـولا

نـور ربـی مـولا            ذکـر لـبـی مـولا

یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر

*****************************************

ما همه مـسکـیـن بر، عـنایـتـت آقـا            صـفــای هــر دل از، ولایـتـت آقــا

نـور شـفـق مولا            به نخل حق مولا

تو رُطـبـی مـولا            ذکـر لـبـی مـولا

یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر

*****************************************

مِـسِ دل از لـطفـت، شـود طـلا آقـا            بــده بـه جــمــع مــا، کــربـبـلا آقــا

هـمیـشه با مـولا            خـاطـره‌ها مـولا

در تَـعـبـی مـولا            ذکـر لـبـی مـولا

یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر، یا حضرت باقر

نـوری آمد وجـود من گـم شـد            چـشـم من بـاز پُـر تـلاطـم شد

شُرشُـر اشک روی گـونـۀ من            شد سرازیر و قدر یک خم شد

گـریه از شـوق چه صفـا دارد            شـب مـیــلاد نــور پـنـجـم شـد

اشـک اذن دخــول مـا بــود و            در کـه وا شـد دمِ تــبــسّـم شـد

مـحـرم اهـل بیت اگـر شـده‌ایم            هـمه از یک دعـای خـانـم شد

شکـر، یا فـاطـمـه و یا فـاطـر

شکـر، هـسـتـم غـلام تو بـاقـر

در رحمت دوباره وا شده است            مـیـزبـان دلـم خـدا شـده اسـت

بـار دیگـر مـیـان بـیـت وحـی            آیـۀ نــور رو نـمـا شـده اسـت

سجده‌ام را کسی نماند که ندید            سِرّ تـوحـیـد بر مـلا شده است

دستـه‌هـای فـرشـتـه مـی‌بـیـنـم            در مـدیـنـه بـرو بـیا شده است

پشت یک خانـه‌ای شلـوغ شده            خبـری بین کوچه‌ها شده است

رنگ پـنجـم به روی بـوم آمـد

حـضـرت بـاقـر الـعـلـوم آمــد

نـذر چـشـمـان تو جـوانـی من            بـه فــدای تـو زنــدگـانـی مـن

زیـر پـایت بگـو که سـر بـزند            هرکسی خواست از نشانی من

عرض تعـظـیم پیـش قد تو شد            عــلـت قــامـت کــمــانــی مـن

من ندارم که هیچ چیز از خود            همه از توست هستِ فـانی من

هـست " آقـا مرا دعـایـم کن "            از دعــاهــای آســمــانــی مـن

در هــوای شـمـا نـفــس زده‌ام

غصه‌ها را ز سیـنه پس زده‌ام

تو همان چـشمه سار عـرفـانی            فـصـل سـبـز بـهـار عـرفـانـی

در مــقــام رفــیــع اخـــلاقــی            جـلــوه گـاه مــدار عــرفــانـی

ای سر آمد به عـلم و دانش ها            سـخـنـت پُـر ز بـار عـرفـانـی

چـه احـادیـث که به جـا مـانده            از تـو آمــوزگــار عـرفــانــی

قـبل تو این چنین ظهـور نبود            در مــیــان تــبــار عــرفــانـی

جـایـگـاه عــلـوم و دانـش تــو

شـاهـکـاری بـه آفــریـنـش تـو

مـی‌شـود ســائــل درت بـاشــم            زائــر کــوی مــادرت بــاشــم

می‌شـود در هـوای خـاکـی تـو            پَـر زنـم من کـبــوتـرت بـاشـم

می‌شود در بقیع، غربت محض            ســر قــبــر مــنــوّرت بــاشــم

یـاد آن خـاطـرات کـودکـی‌ات            روضه‌خوان در برابرت باشم

یـاد طفـلـی دو سـالـه بودن تو            و اسـیـری خــواهــرت بـاشـم

عمه‌هایت چقدر کتک خوردند

و شــمــا را چــقــدر آزردنــد

مـاه رجـب سـلام! کـه مــاه مـحـمّـدی            یـا دآورِ شـکــوه گــلـسـتـان احــمــدی

آئـیــنـه‌دارِ نــور خــداونــد ســرمـدی            از شـرقِ رحمتِ ازلی بـاز سـر زدی

مــاه تـو نــور بـر دل اهـل‌نـظـر دهـد

میـلاد چـار حجّت حـق را خـبـر دهـد

آغـاز مـاه تو کـه به نام پـیـمـبـر است            میـلاد پـنجـمـیـن ولـی‌الـلـهِ ‌اکبـر است

کز چار بحرِ نور، فروزنده‌گوهر است            نجلِ دو فـاطمه، خَلفِ پاک حیدر است

بعد از عـلی، محمّد اوّل وجـود اوست

ذکر ملک همه صلوات و درود اوست

این باقـرالعـلومِ خـداونـد سـرمـد است            این آفتاب حُسن خـدا، وجه احمد است

مـولای مـن مـحـمّـدِ آل مـحـمّـد اسـت            گـیتی ز مقـدمش همه خُـلد مُخلّد است

بـر خلـق سایـۀ کـرمـش مـسـتـدام بـاد

از شخص احمدش صلوات و سلام باد

جدش بوَد حسین و، حسن جد دیگرش            سجـاد باب و بنـت حسن نـیز مادرش

دانـشــوران دهــر، هـمـه بـنــدۀ درش            جاری ز لعل لب همه‌جا درّ و گوهرش

بگذاشت پا به عالم هستی، سرم فداش

تنها نه جان و سر، پدر و مادرم فداش

در قدر و در مقام، حسین است این پسر            سر تا قـدم تمام، حسین است این پسر

در علم و در قیام، حسین است این پسر            آئـیـنـۀ امـام حـسـیـن اسـت ایـن پـسـر

بستان حکمت ازلی در ضمیـر اوست

دانش به هر کجا که نهد پا، سفیر اوست

گاهی به عرش زمزمۀ حکمتش به گوش            گاهی به باغ، بیل کشاورزی‌اش به دوش

گه با کلام داده بـه اهـل کـمال، نـوش            اهل کلام یکسره در محضرش خموش

دریـا ز چشمـۀ دهـنـش مـوج می‌زنـد

آیـات وحی در سخـنـش مـوج می‌زند

ای اصـل دین ولای تو یا باقـرالعـلوم            وی ذکـر حـق ثـنای تو یا باقـرالعـلوم

وی عرش، خاک پای تو یا باقرالعلوم            جـان جهـان فـدای تـو یا بـاقـرالـعـلوم

مهر تو جان جان صلات و صیام من

پیوسته وقـف تو، صلوات و سلام من

ای شـیعــه را به مهـر شـما اقـتـدارها            مـاه رجــب گـرفـتـه ز تــو اعـتـبارها

خورشید بر درت یکی از جان‌نـثارها            گردنــد دور کـوی تـو لیـل و نهـارها

هر لحظه در بقیع تو صد کاروان دل است

هـر جا، روم مزار توأم شمع محفل است

من کیستم که خـاک سـرای شما شوم؟            لب واکنـم، قـصیـده سـرای شما شـوم

یـا مفتخـر بـه مـدح و ثـنای شما شوم            بـاشـد کـه تـا گـدای گـدای شـما شـوم

لال است در ثـنـای تو مـولا زبان من

تو وصف خود بگوی ولی با زبان من

وقتی عدو به حضرت تو گفت ناسـزا            با حُسن خلـق و با گـل لبخند از ابـتدا

کردی به پاسخ از دل و از جان بر او دعا            این است قـدر و منزلت و عـزّت شما

تـنها نه اینکه نام تو از من ربـوده دل

خُـلـق محـمّـدیـت ز دشـمن ربـوده دل

ای بر تو از خـدا و رسـولش سـلام‌ها            اهـــل کــلام را ز کــلامـت کـــلام‌هـا

بـیچـاره و ذلـیـل مـقـامت «هـشام»‌ هـا            در پـنجــۀ تـو از هـمه دل‌هـا زمـام‌ها

توحیـد زنـده از نفـس صبح و شام تو

اسلام فخر کرده به نطق « هـشام» تو

تو خلق را مطاعی و خلقـت مطیع تو            برتـر ز اوج وهــم، مـقـام رفـیــع تـو

پیران عقـل یکسـره طـفـلِ رضیـع تو            فـردوس گـشتـه خـاک‌نشینِ بـقـیـع تـو

«میثم» اگـر قـصیده سـرای شما شده

مشمول بذل و لطف و عطای شما شده